روند تغییرات افسردگی، اضطراب و استرس در مردان مبتلا به تروماهای اندام تحتانی: یک مطالعه آینده‌نگر

سابقه و هدف: محدودیت‌های حرکتی می‌توانند بر شیوع اختلالات روانی موثر باشند. اما معمولاً به هنگام درمان تروماهای اندام تحتانی بیش‌تر به مشکلات و ناتوانی‌های جسمی بیماران توجه شده و رسیدگی به اختلالات روانی این‌گونه بیماران کم‌تر مورد توجه قرار می‌گیرند. لذا مطالعه‌ای با هدف بررسی روند تغییرات افسردگی، اضطراب و استرس در مردان مبتلا به تروماهای اندام تحتانی انجام شد. مواد و روش‌ها: در یک مطالعه آینده‌نگر مصدومینی که از خردادماه سال 1392 تا مردادماه سال1394 به علت تروماهای اندام تحتانی در بیمارستان‌های امیرالمومنین (ع) و کوثر سمنان بستری شده بودند، به روش تصادفی ساده انتخاب شده و مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده‌ها دو پرسش‌نامه جمعیت‌شناختی و حادثه و پرسش‌نامه افسردگی، اضطراب و استرس بود. در ابتدا از بیماران خواسته شد تا پرسش‌نامه‌های مرحله اول را بر اساس ویژگی‌های روانی خود در یک‌ماه منتهی به تروما تکمیل کنند. سپس در فواصل زمانی 1 و 3 ماه پس از تروما این پرسش‌نامه‌ها توسط بیماران تکمیل شدند. یافته‌ها: داده‌های مربوط به 157 بیمار تحلیل شدند. نتایج نشان داد که بین شدت اختلالات افسردگی، اضطراب و استرس در سه مرحله مطالعه تفاوت معنی‌داری وجود دارد (01/0P<). هم‌چنین تغییرات اختلالات روانی در زمان قبل از حادثه با یک‌ماه پس از حادثه و سه ماه پس از حادثه در تمام زیرمقیاس‌های DASS تفاوت معنی‌داری داشت (01/0P<). اما تغییرات اضطراب یک‌ماه پس از حادثه با سه ماه پس از حادثه تفاوت معنی‌داری نداشت (05/0P>). نتیجه‌گیری: شیوع افسردگی، اضطراب و استرس در افرادی که دچار تروماهای اندام تحتانی می‌شوند افزایش پیدا می‌کند. بنابراین پیشنهاد می‌شود تا چند ماه پس از حادثه از بیمارانی که دچار تروماهای اندام تحتانی شده‌اند، حمایت‌های روانی، اجتماعی و اقتصادی بیش‌تری به‌عمل آید